अडक्यानें हत्ती मिळतो, पण कोण पोसतो? - अडक्याला हत्ती पण पोसायला नाहीं शक्ति

निजलेल्याला कोणी उठवील, जाग्याला कोण उठवील?   द्रव्याचा उपभोग घेत नाहीं, त्यास लक्ष्मी शोभत नाहीं   आले मी नांदायला, अन् मडकें नाहीं रांधायला   हातोडा-हातोडयाचा घाव पडला म्हणजे कांचेचा चुरा होतो पण हिरा ऐरणींत शिरतो   मानणें-मानला तर देव, नाहीं तर दगड धोंडा   सुकुमार बिबी आणि चाबका जोगी, चाबुक तुटला पण वळ नाहीं उठला   मी नाहीं खात नि माझा जीव त्यांत   नाहीं धरायला डहाळी, नाहीं धरायला मुळी   सगळा गांव बाबाचा, आणि कोणी नाहीं माझ्या कामाचा   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   मुसळास-मुसळाशीं गांठ पडत नाहीं   दैवाचा फटका, नाहीं अद्यापि ठाउका   असेल मालक शेती तर होती, नाहीं तर माती   स्वतः मेल्यावांचून स्वर्ग दिसत नाहीं   पाठीला डोळे नाहींत मागचें दिसत नाहीं   ब्रम्ह्याचा लिखा, सटवीचा टांका, त्यास कोण देईल झोंका   सूर्य शिळा, अग्नि ओवळा, आणि गंगा पारोशी म्हणतां येत नाहीं   मेल्याविणा स्वर्ग दिसत नाहीं   आमचे घरी येऊं नका, आपले घरी जेऊं नका, उपाशी पण राहूं नका   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   बसूं जाणे त्याला ऊठ कोण म्हणे   लाज नाहीं मना, कोणी कांहीं म्हणा   बाळी-बाळी बुगडी लेणें नाहीं व खोकला पडसें दुखणें नाहीं   दारांत हत्ती झुलत असणें   वृत्ति-वृत्तीला बांध घालणें ती बुद्धि आणि बांध राहूं देत नाहीं ती बद्धी   पवळ्याजवळ (शेजारीं) ढवळा बांधला वाण नाहीं पण गुण लागला   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   हाताचा हताळ पुरवतो पण तोंडाळ पुरवत नाहीं   एकाच हाताचीं बोटें, पण सारीं सारखीं नसतात   कांही नसो पण दादला पाटील असो   सोनें उत्तम पण कान खातें   जे माणस एकलो पण सांचो हशे, तेना पक्षमा परमेश्र्वर छेज   आहे रतन, पण पाहिजे जतन   जगीं सर्वसुखी कोण? तर विचारी   रोज मरे त्याला कोण रडे   मी बी राणी तूं बी राणी, पाटाचें कोण आणी पाणी   ज्‍याला नाहीं अबरू, तो पडला गबरू   ज्‍यानें पाहिला नाहीं दिवा, त्‍यानें पाहिला आवा   गृहस्‍थाश्रम झेपत नाही, संन्यास पाळत नाहीं   जित्‍या नाहीं गोडी, मेल्‍या बंधने तोडी   नाकांत नाहीं कांटा, दिमाख मोठा   गुह्य ठेवण्याची नाहीं युक्ति, तर राज्‍य चालविण्याची भ्रांति   घडी मोडली ती सुधारणें नाहीं   जगाशीं झगडल्‍याशिवाय मनुष्‍यपण येत नाहीं   फुटकी कांच नी गेली पत, पुन्हां येत नाहीं   मना एवढा ग्वाही, त्रिभुवनांत नाहीं   दैव आलें द्यायला अन्‌ पदर नाहीं घ्यायला   डोळ्यांत जर एक कण राहात नाहीं, तर हिशेबांत एक पै कशी सामावेल   केव्हां नाहीं केव्हां   सोन्याची सुरी कोण घालतो उरीं? सोन्याची सुरी झाली म्हणून काय ती उरांत खोवावी