असतां कोणी ठक, न म्हणे मी आहे देख

उपकार करणें, त्याची बढाई न सांगणें   नांव न घेणें   काळीज काढून टाकले तरी विश्र्वास न येणें   सगळा गांव बाबाचा, आणि कोणी नाहीं माझ्या कामाचा   कोणी कोणाचा गुरु होत नाहीं   असतां संपत्ति लीन व्हावे, विपत्ति काळी धैर्य धरावें   शब्दाबाहेर पाऊल न टाकणें   लाज नाहीं मना, कोणी कांहीं म्हणा   आले मी नांदायला, अन् मडकें नाहीं रांधायला   योग्यता-योग्यतेनें मिळवी, तें दैवावर न घालवी   बाकी न ठेवणें   आला हाकारा, टाकला पसारा, घर तेरा न मेरा   चुना पानाला न लागणें   भिंती सारव, म्हणे कोनाडे किती   भवति न भवति   तुला न मला, घाल कुत्र्याला   बसूं जाणे त्याला ऊठ कोण म्हणे   वर-वरं प्राणत्यागो न पुनरधमानामुपगमः।   देवळांत काशाची घंटा टांगली, आवाज न निघे कदाकाळीं   पुराणामित्येव न साधु सर्वम्‌।   शिंक म्हणे मी जोशी, पाद म्हणे मी परदेशी   चोर चोरीसे गया, तो हेरी फेरीसे न गया   निजलेल्याला कोणी उठवील, जाग्याला कोण उठवील?   पाऊस म्हणतो मी!   कोणावरहि जो प्रीति न करी, त्‍यावर कोणी लोभ न धरी   चढ पढ सर्वांस आहे   निसुकाचे गांडींत (अंगावर) घातला पाला, म्हणे थंड झाला आणखी घाला   कोणी अमरपट्टा घेऊन आला नाही   सारखे-सारखे सारखे, कोणी न पारखे   मनगट-मण (न) गट चावणें-चावून घेणें   साप न म्हणावा बापडा, नवरा न म्हणावा आपला   चिंता वाहतां बहुत, कर्ज न फिटे निश्र्चित   असतांना दैव बरं, बुडवितांही न मरे   समेट-समेट ही एक मोठी सिद्धि आहे   कारे कुंथतोस, म्‍हणे बसल्‍या जागीं करमेना   डोळ्या अवलोकन साहे, जिवा तसें मन आहे   आपलें नकटें आणि लोकांचे चोखटें बरोबर आहे   कांही प्राप्त होईना ज्‍यास, तो म्‍हणे मला आधींच त्रास   पोटानें पुरें म्हणविलें आहे   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   चोर आले घरी मग मी गेलें माहेरीं   आहे रतन, पण पाहिजे जतन   मी बी राणी तूं बी राणी, पाटाचें कोण आणी पाणी   मी नाहीं खात नि माझा जीव त्यांत   न दिसती तारांगणें   शय्या पाळीतां आणिकेसी न रमे कांताः   चोरी, चहाडी, शिंदळकी (न करावी)   शब्द खालीं पडूं न देणें   आई! मी ढेप आणतों, तर मुंगळ्या बाबा! तुझी कंबरच सांगते आहे   भटो बायको कां कराना? (तर) म्हणे तुम्हींच कां व्हाना?