आपले मनाचा जो धनी, तोच धनी खरा जनीं

आर्जवून न भुलवी, तो मित्र खरा भावी   धनी बोलतो आणि नोकर री ओढतो   शहाण्याचा चाकर व्हावें पण मूर्खाचा (धनी) जामिन होऊं नये   धनी नाशिल्लयें बदिक   जो काम लोभ दूर सारी, तो सुखें वर्ते देहधारी   ईश्र्वरापाशीं सख्य ठेवणें, तेणें आपले काय उणें   जो घाबरतो तो रानभरी होतो   जो उशीरानें उठे, त्‍याचें काम शेष सांठे   वाफ धरी वेळीं, हंसे तोच खळीं   जो दुसर्‍यावरी विश्र्वासला, त्‍याचा कर्याभाग बुडाला   उत्तम शेती पण धनी असावा खेतीं   काढाओढ्याचा धनी   कोणी अन्नाचा भुकेला, कुणी मनाचा भुकेला   जो स्‍वतः नम्र, तो हुकूम करण्याला योग्‍य   आपले गुण पाघळणें   आपले घर भरणें   अंतः करणाचा दिलासा तोच त्याचा आरसा   दृढभाव तोच देव   आशा जनीं नसती, छाती फुटूनियां जाती   आळसानें जो घेरतो तो मढ्यासारखा दिसतो   नोकर काम करतो आणि धनी पैसे वांचवितो   आपले हातानें आपले पायावर दगड पाडून घेणें   धनी कुंभार असो की परीट असो, गाढवाचे हाल कांहीं चुकत नाहींत   आपले गरजे, गाढव राजे   धनी झाला जागा, चोर आला रागा   आपले काम आपण करणें, दुसर्‍यावर चित्त न देणें   दुबळा धनी, त्याच्या बायकोला कोण मानी   जिसका राम धनी, उसको क्‍या कमी   मोठया मोठयाचा मार्ग बरा, तोच करावा साजरा   लटिकयाचें आंवतणें जेविलिया साच। कायत्या विश्र्वास तोचि खरा॥   दुसरा उपकार करी ते स्मर, आपले विसर   आपले खावें पण दुसर्‍यास भ्यावें   तरवारिच्या धारेपुढे राव येत, पोण जिभेपुढे राव न जो   मूर्ख फार बोलतो, आपले हातीं फसतो   आपले आईला कोणीही डाकीण म्हणत नाहीं   धांव धांव, जो बेध लिखासो पाव   घोडा आपले गुणावर दाणा वाढवितो   जो गुण बाळा, तो गुण जन्मकाळा   जो नजर न आवे, सो भुलजावे   जो तो आपापले घरचा राजा   आपले नाते, जग हांसे   जो कोणी हांक मारी, त्‍याला प्रसन्न कावेरी   जो भ्रमण करतो, त्‍याला संसार नसतो   जो असे अविचारी, तो काय न करी   जो हंडीमें होगा, सो रकाबीमें आवेगा   ज्याचा जो व्यापार। तेथें असावें खबरदार।   जो राहे देवाच्या निर्धारी, तो जन्म मृत्‍यूला दूर करी   जो सरावा पडला, तो स्‍वभावच जडला   आपले घर हागून भर, दुसर्‍यांचें घर थुकून जड   आपले खाय, शेजार्‍याचा धाक वाहाय