आमचा-ची-चें बाळ्या बारा पोळ्या खातो पण आणाव्या कोठल्या-कोठून? आमचा बाब्या बारा वडे खातो पण घालतो कोण?

ओवा म्हणतो मी आहे गुणी, पण माझ्यावर पितात पाणी   गांवचा दिवाळखोर, पण परगांवचा सावकार   बारा विनायक   बारा मुलगे   बेशरमाच्या बारा बुद्धि, डोसकं फुटलं बांधली चिंधी   निजलेल्याला कोणी उठवील, जाग्याला कोण उठवील?   म्हज्या-म्हज्या घरा बारा जोता, पुण हांव भीक मागून खातां   शहाण्याचे खावे जोडे पण मूर्खाचे खाऊं नये पेढे   तीन तेरा, नऊ बारा-अठरा, तीन तेरा, आठ अठरा   एक शेजारी, बारा वैरी   दूध देखलें पण बडगा देखला नाहीं   पुरवली मीठ भाकरी, पण दुसर्‍याची नको चाकरी   हातोडा-हातोडयाचा घाव पडला म्हणजे कांचेचा चुरा होतो पण हिरा ऐरणींत शिरतो   आईजी राणी, बाईजी राणी, तोंड धुवायला कोण देणार पाणी   खारें पाणी आडांत, गोड कोठून पोहर्‍यांत   बुडांत नाहीं तर वर कोठून येणार?   तीन तेरा नव बारा (सांगणें)   सुकुमार बिबी आणि चाबका जोगी, चाबुक तुटला पण वळ नाहीं उठला   माणूस फिरलें तर फिरलें पण घराचें वासेहि फिरले   मन पादशाही पण दैव गांडू   आमचे घरी येऊं नका, आपले घरी जेऊं नका, उपाशी पण राहूं नका   औट घटी (डी) चें राज्‍य   रेडा रुसला तेल्यावरी, कोरडा खातो पाठीवरी   आपणाच्या पायाक बारा पोंती, दुसर्‍यांच्या किती?   गोठणीच्या गाई, माभळभट (बाळ्या) दान देई   प्राणावर आलें होतें पण शेपटावर-बोटावर निभावलें गेलें   एका खड्यावर बारा भिंती रचणें   माम्या मावशा आहे पण आईची सर कोणा नये   सर्व भेटावें पण लंगोटीयार भेटूं नये   घी गेलें पण ठामणें तर राहिलें   आहे रतन, पण पाहिजे जतन   पवळ्याजवळ (शेजारीं) ढवळा बांधला वाण नाहीं पण गुण लागला   कांही नसो पण दादला पाटील असो   सोनें उत्तम पण कान खातें   शहाण्याचा व्हावें चाकर पण मूर्खाचा होऊं नये धनी   ज्‍यांना भूतकाळ नाहीं त्‍यांना वर्तमानकाळ व भविष्‍यकाळ कोठून असणार   वेळ आली पण काळ नाहीं आला   कोणाचा कोण आणि पितळेचा होन   आडांत पाणी खारें तर पोहर्‍यांत गोड कोठून येणार   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   बसूं जाणे त्याला ऊठ कोण म्हणे   एकाच हाताचीं बोटें, पण सारीं सारखीं नसतात   जे माणस एकलो पण सांचो हशे, तेना पक्षमा परमेश्र्वर छेज   मी बी राणी तूं बी राणी, पाटाचें कोण आणी पाणी   ब्रम्ह्याचा लिखा, सटवीचा टांका, त्यास कोण देईल झोंका   सोन्याची सुरी कोण घालतो उरीं? सोन्याची सुरी झाली म्हणून काय ती उरांत खोवावी   हाताचा हताळ पुरवतो पण तोंडाळ पुरवत नाहीं   जगीं सर्वसुखी कोण? तर विचारी   रोज मरे त्याला कोण रडे