जे आरंभ शूर, तां गेलें ना मजल दूर

जे   येणें ना जाणें, फुकट वेल्हावणें   गरज लागती, लज्‍जा दूर होती   जेवण दुसर्‍या गेलें, तरी पोट आपणा मेलें   एक ना धड, भाराभर चिंध्या   जे जाय जावा, ते पाछा नहि आवा   गोड ना जाल्‍यार गोडासारखें उतर ना?   जे जाती देवा, ते सगळे नव्हेत बोवा   लतकोडग्‍याची बलाय दूर, खाता पायतोस जादा नूर   प्राणावर आलें होतें पण शेपटावर-बोटावर निभावलें गेलें   घर ना दार, आणि देवळीं बिर्‍हाड   दोळ्या दोळ्याक भेट ना, शेजारा आसून गुर्तु ना   घोळतल्‍याक उपास ना, बसतल्‍याक भूक ना   धडांत ना भाकडांत, आणि शेळींत ना बोकडांत   बसन म्हळ्या सावळी ना, आनी धरीन म्हळ्या ताळी ना   शीं करतली शिल्लीना आनि का करतलो कावळो ना   आपल्या हाती जे करवे, ते ईश्र्वरी न हवालावें   द्वादशीचा दिवस आला, आरंभ नाहीं चुलीला   जे गुण बापाचे, ते गुण पोराचे   जे माणस एकलो पण सांचो हशे, तेना पक्षमा परमेश्र्वर छेज   गांव गेलें, नांव राहिलें   फुकट घेणार, दूर नेणार   चोर आले घरी मग मी गेलें माहेरीं   जो काम लोभ दूर सारी, तो सुखें वर्ते देहधारी   आपले मांडी (गांडी) खालचे गेलें, मग त्यावर एक बसोत की दोन बसोत   गेलें घाटीं, झाली माती   बोलणें फोल झालें । डोलणें वायां गेलें ॥   घी गेलें पण ठामणें तर राहिलें   पाठी ना पोटी: दारीं लागली कांटी   विजणा-ना   कोणाक कोणना, उंचारी वतल्‍याक सांगातु ना   भाजून बीं पेरलें ना   दुडु आसा तेंन्नां केळीं सवाय, ना तेंन्नां म्हारग   मुजर्‍याक कोण ना, हुलप्याक पंचवीस   बेदाणा-ना   ज्‍याणाँ पळैली ना शिंपी, ताणें पळैले कालूं   बिछू-बिछूका मंतर ना ज्याने, सांपके बिलमें हात डाले   उश्ण्यांक मरण ना   दरेवैर खरवड ना   शिमग्याच्या तेलाला धार ना बोळ   कामका ना काजका, शेरभर अनाजका   बेल ना पत्री, पूजा करायले निघाली चत्री   वांकडी ना तिकडी तरी गांवाची भाकर   चव ना ढव, दडपून जेव   स्वार्थाक दोळे ना   वेळ ना वार, खादाड मागे जोगवा   वेळ ना वखत, पाहुणा गेला कुंथत   आसल्यार घॉगॉ, ना जाल्यार ऑगॉ   छी सुण्या लाज ना, आजि म्‍ह्‌ळ्‌ळेलें फायिना   खबर असल्‍यास गोयें, ना झाल्‍यावर पोयें