दिल्ली तो बहोत दूर है

ज्‍याचें लष्‍कर त्‍याची दिल्‍ली   जो राहे देवाच्या निर्धारी, तो जन्म मृत्‍यूला दूर करी   हगे तो तगे   दिलपर दिल ऐना है   चोर चोरीसे गया, तो हेरी फेरीसे न गया   चंद्र राहे दूर आकाशीं, वाट पाहे चकोर पक्षी   चांगले नरा राग येतो, क्षणमात्रें दूर होतो   चांगले खातो पितो, तो काम चांगलें करतो   कामक्रोधु नाहीं मानसी, तो महानुभाव संन्यासी   अति उदार तो सदा नादार   आप बुरा तो जग बुरा   चोरी करंडा, तो उचलीलं हंडा   जो स्‍वतः नम्र, तो हुकूम करण्याला योग्‍य   जो तो आपापले घरचा राजा   समुद्रांत जाऊन कोरडा, तो काय करील बापुडा   आपना घर दूरसे सुझतां है   दुष्टास दूर ठेवावा, अपमान न करावा   करे तो बीस पचीस, नाहि तो चक्की लेकर पीस   मडक्‍याचा कांठ ओला आहे तो वळेल   ज्‍याचे हातीं ससा, तो पारधी   मन मानेल तो सौदा   नंगेमे खुदाभी डरता है   पके बडके तले, मरणेवाले है   सज्जनकू सज्जन मिले तो चंदनेम कपूर, दुर्जनकू दुर्जन मिले तो भांगमे धत्तूर   चहाडखोर न आदरी, विंचवापरी दूर करी   मुफलस-मुफलससे सवाल हराम है   नानक (कहे) नन्हे होईजे जैसी दूब, और घांस जर जात है दूब खूब की खूब   आग पानीको हाडवैर है   मारमारके जाय, फताहदाद इलाही है   जहांके मुरदे वहांही गाडते है   उंट बडबडातेही लादते है   खुदा मेहेरबान, तो कुल मेहेरबान   धोबीसे जीत नहीं, तो गद्धको क्यौं मारना   जो घाबरतो तो रानभरी होतो   स्वराज्य-स्वराज्याचा रुपया बद्द नाहीं, तो खणखणीत वाजतो   शिरजोर-चोर तो चोर घरधन्याहून शिरजोर   जो सरावा पडला, तो स्‍वभावच जडला   लक्ष्मी पुसेना शंखाला, तो भीक मागे पोटाला   जो असे अविचारी, तो काय न करी   मीच काय तो शहाणा   उपाशी झोंपी जातो, तो सारी रात्र तळमळतो   जो गुण बाळा, तो गुण जन्मकाळा   मेरे गल्लीमे तो आव   घाईने वर चढतो, तो त्‍वरित खालीं येतो   हातीं आला, तो लाभ झाला   श्र्वास तो आस   इष्क जैसा समर्थास, तैसाच तो गरीबास   लुटणें-लुटलासरे परटा, (तो म्हणे) लुटल्या आयाबाया   सो बाधेलखंडी तो एक बुंदेलखंडी   मथुरा-मथुरा गये मथुरादास, गोकल गये तो गोकलदास   गद्धेभी जवानीमें, भले मालूम देते है   सोना-सोतेको सोता, कब जागता है