नकोरे नको जन्म तो रे भटाचा। कदां तृप्ति नाहीं सदा दीन वाचा॥

द्रव्याचा उपभोग घेत नाहीं, त्यास लक्ष्मी शोभत नाहीं   सूर्य शिळा, अग्नि ओवळा, आणि गंगा पारोशी म्हणतां येत नाहीं   मृत्यू बहीरा आहे, तो कोणाची तक्रार ऐतक नाहीं   सगळा गांव बाबाचा, आणि कोणी नाहीं माझ्या कामाचा   अडचणीच्या कामांत पडतो तो आपला गळा फांसून घेतो   नाहीं धरायला डहाळी, नाहीं धरायला मुळी   ज्‍याला नाहीं अबरू, तो पडला गबरू   स्वतः मेल्यावांचून स्वर्ग दिसत नाहीं   पाठीला डोळे नाहींत मागचें दिसत नाहीं   मुसळास-मुसळाशीं गांठ पडत नाहीं   असेल मालक शेती तर होती, नाहीं तर माती   दैवाचा फटका, नाहीं अद्यापि ठाउका   तो   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   बाळी-बाळी बुगडी लेणें नाहीं व खोकला पडसें दुखणें नाहीं   चोर चोरीसे गया, तो हेरी फेरीसे न गया   मानणें-मानला तर देव, नाहीं तर दगड धोंडा   मेल्याविणा स्वर्ग दिसत नाहीं   जित्‍या नाहीं गोडी, मेल्‍या बंधने तोडी   जो काम लोभ दूर सारी, तो सुखें वर्ते देहधारी   ज्‍याचे पदरीं पाप, तो मुंबईला जातो आपोआप   जन्म देणें   चांगला समागम, तो जाणा उत्तम   वृत्ति-वृत्तीला बांध घालणें ती बुद्धि आणि बांध राहूं देत नाहीं ती बद्धी   दरबारीं आपला हितकर, तो पैशाचा चाकर   सुकुमार बिबी आणि चाबका जोगी, चाबुक तुटला पण वळ नाहीं उठला   चोर तो चोर आणि-आणखी शिरजोर   नको क्षमा कृतघ्नाची, करील हानि सत्त्वाची   भक्ति ही संकटकालीं जन्म पावते   जगांतून उठला तो आकाशांत टांगला   सूकृतीच्या पोटीं जन्म घेई प्रीति   घरच्या देवास नैवेद्य नको   सदा असावें महाराष्ट्रीं, गंगातीरीं   अभाग्य - अभाग्य मासळीतें गळीं मांस सदा मिळतें   फुटकी कांच नी गेली पत, पुन्हां येत नाहीं   आले मी नांदायला, अन् मडकें नाहीं रांधायला   दैव आलें द्यायला अन्‌ पदर नाहीं घ्यायला   कांही प्राप्त होईना ज्‍यास, तो म्‍हणे मला आधींच त्रास   जगाशीं झगडल्‍याशिवाय मनुष्‍यपण येत नाहीं   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   घडी मोडली ती सुधारणें नाहीं   गुह्य ठेवण्याची नाहीं युक्ति, तर राज्‍य चालविण्याची भ्रांति   मोघा-मोघा करतां येईना तो रांजण करुं लागणें   नाकांत नाहीं कांटा, दिमाख मोठा   प्रपंच साधून परमार्थाचा लाभ ज्याणें केला । तो नर भला भला॥   गृहस्‍थाश्रम झेपत नाही, संन्यास पाळत नाहीं   मना एवढा ग्वाही, त्रिभुवनांत नाहीं   ज्‍यानें पाहिला नाहीं दिवा, त्‍यानें पाहिला आवा   तेली, ससा, गुरव, म्‍हसा, गांवा गेला तो येईल कसा?   हाताचा हताळ पुरवतो पण तोंडाळ पुरवत नाहीं