न दिसती तारांगणें

पासंगास न पुरणें-न लागणें   नांव न घेणें   काळीज काढून टाकले तरी विश्र्वास न येणें   न न   बाकी न ठेवणें   पाऊल मागें न देणें   न हिन्दुर्न यवनः।   चुना पानाला न लागणें   भवति न भवति   न दिसती तारांगणें   वर-वरं प्राणत्यागो न पुनरधमानामुपगमः।   पुराणामित्येव न साधु सर्वम्‌।   देवळांत काशाची घंटा टांगली, आवाज न निघे कदाकाळीं   हात पसरी तो हातारी, न देईल तो भिकारी   न करत कांहीं, वाईट शिकूं पाही   नीच व्यसनीं बुडतां निंदिति दैवासि न स्वकर्मातें॥   शब्दाबाहेर पाऊल न टाकणें   न घे ऐकून कोणाचें, कान फार बधीर त्याचे   चांगला संसार असावा, तर सौदा उधार न घ्‍यावा   असतांना दैव बरं, बुडवितांही न मरे   चिंता वाहतां बहुत, कर्ज न फिटे निश्र्चित   मनगट-मण (न) गट चावणें-चावून घेणें   साप न म्हणावा बापडा, नवरा न म्हणावा आपला   कोणावरहि जो प्रीति न करी, त्‍यावर कोणी लोभ न धरी   ऊंस दिसती वांकुडे। परी अंतरी रसाळ।।   आला हाकारा, टाकला पसारा, घर तेरा न मेरा   योग्यता-योग्यतेनें मिळवी, तें दैवावर न घालवी   शब्द खालीं पडूं न देणें   चोर चोरीसे गया, तो हेरी फेरीसे न गया   चोरी, चहाडी, शिंदळकी (न करावी)   शय्या पाळीतां आणिकेसी न रमे कांताः   सारखे-सारखे सारखे, कोणी न पारखे   उपकार करणें, त्याची बढाई न सांगणें   तुला न मला, घाल कुत्र्याला   कोणी आपले दोष न छेडी, त्‍याचें पुन्हां आचरण करी   जें न निघे संबंधीं तें निघे जेरबंदीं   जाणून अपराध करी, त्‍यास क्षमा न करी   सब छोडे मेरा रब न छोडे   कवाध र न   बहु कामें एका हातीं, सिद्धीस न जातीं   मुलाचे लाड करावे, लाडानें वेडे न करावे   विंदाण-न   बुळीद-न   न पुरे माझ्या गारीं, कोठला माधुकरी   जेथें बसे जांभूळवाही, तेथें तन उठूं न पाही   आनंदाची घडी येती, न कळतां निघून जाती   उद्योगी यासी मिळे अवकाश, आळसा न मिळेचि खास   कुपणि-न   घासतां दगड सतत, शेवाळ निर्माण न होत   चांगले करी, त्‍याचें भय न धरी