बरॉ आसा मूं म्हळ्यार खाय् न् म्हण यतालॉ

बरॉ आसा मूं म्हळ्यार खाय् न् म्हण यतालॉ   आसा   चोखटाईचा हिरा न्‌ सात मण बुरा   म्हशी अशिल्ल्या दंड आसा   आसा फुकटचो फोदो आनि झंवता दादो   साप काटा मूं खाली   म्हतारपणीं न् ढोवळा मणी   आळशा ‘भिकणां भाज’ म्हण सांगली, आळशानं सांगलँ हरवी खावया   भूस-भूस बरॉ जाल्या दिस बरॉ   मूं बोली सगाई   भटा खीं जाल्यारय् आसा, मॅल्यारै आसा   शेजारीण-शेजारणी बाई तुला न् मला शिंदळ म्हणतात   ज्‍याका आसा बारा हजार माड, ताका आसा तॅरा हजार रीण   सखाहि गेला न्‍ टकाहि गेला   नार्‍या नागविला, न्‌ तुक्या उजीवला   दुडु आसा थीं केंस्तांव आसा   बाणीर बोट-बाणीर बॉट दोवोलॅल्या थीं आसा, व्हडँ खीं पावलां म्हण खबर ना   बैल गेला न्‌ झोपा केला   कुंकडा पिला म्‍हण उस्‍तूं शिकौच्या जाय?   शष्प देणें न् शष्प घेणें   कान फूक म्‍हळ्यार वायन फुकता   मूं   नण्णी कशीय्‌ आसूं कंडॉ बरॉ हाल्‌ना   कोलो म्‍हळ्यार फाटल्‍यान लागता   घरां झगट्टा म्‍हण वेळेर व्होन्न दोवाल्‍ली, थिवंय दर्याकडेन्‌ ‘मजें घस्‍स, तुजें फस्‍स’ करूनं झगडूं लागली   उचक्या न् जांभया   ताटांत जेव तर म्‍हण खापरांत जेवीन   म्हशी वासरुं म्हण कॉयरां लिपता?   एक तंगडें न् शंभर घोंगडें   मगेलें जालें थोडें, म्हण वेयान् धाड्लों घोडें   स्वर्गा आणि संसारा जायतॅं अंतर आसा   मिया न् बिबी, तगारी उभी   नागौन व्हरतरीच आडांबो घालो म्हण कित्याक उपकरता?   हांडी-हांडीर आसा चेडो, भोवतो सगलो वाडो,-हांडीर आस चेडो, सोदता सगळो वाडो   म्हाली म्हणा, न् घोडें हाणा   लक्ष्मीची भयण अवदसा फाटोफाट आसा   आसा ते वाढ माका, तुमिं मागीर रानून जेवात   बाय्‍ ले दिव्‍ न्‍ बटीक हाडप   एरंड वाढलो म्हण मदेरा शिरा पडपां   मोव् आसा थी कोणय खण्टा   न्हय भली म्हण बांय भली न्ही, बांयचे बगले गॅल्या राजू जाय   बड्ड-बडडरें खालें म्हण मास यता?   मांस खाल्लें म्हण हाड गळया बांन्नांत्   आसा पांघरूं खाता शीं   पाडे बायक गांवकार आसा   ज्‍याका संचत जासा, ताका विपत्त आसा   बाईल केली न्‍ अंगाला काचकुयरी लावली   दुडु आसा तेंन्नां केळीं सवाय, ना तेंन्नां म्हारग   काशीसाकुन पंढरपुर दूर आसा   हरहर म्हण्टले जायते जाण आसात, खणिक उडी मारतलो कोण आसा ! हरहर म्हणपी जायते असत पण खणींत उडी एकल्यानच मारुक जाय