शहाण्याचा व्हावें चाकर पण मूर्खाचा होऊं नये धनी

होऊं नये कोणाची बायको आणि होऊं नये कोणाचा चाकर   शहाण्याचा व्हावें चाकर पण मूर्खाचा होऊं नये धनी   गांडीत बोट घालूं नये, घातले तर हुंगूं नये, हुंगले तर सांगूं नये, सांगितले तर तेथे राहूं नये   हात बाटवावा परंतु हाड बाटवूं नये   ओवा म्हणतो मी आहे गुणी, पण माझ्यावर पितात पाणी   पुरवली मीठ भाकरी, पण दुसर्‍याची नको चाकरी   आपलें गमवूं नये, दुसर्‍यावर दोष ठेऊं नये   भांडाच्या गांडीखालून जाऊं नये   चालायला येण्यापूर्वी धांवण्याची हाव धरूं नये   गांवचा दिवाळखोर, पण परगांवचा सावकार   शहाण्याचे खावे जोडे पण मूर्खाचे खाऊं नये पेढे   ऐकून घेत नाही, त्याला सांगू नये काहीं   साप म्हणूं नये बापडा आणि नवरा म्हणूं नये आपला   नये   जेविल्‍लेकडे दोनि येवजूं नये   हंसरा पुरुष आणि रडकी बायको यांचें तोंड पाहूं नये   एक (एका) पावसाक एक सात्तें पिंदु नये   दूध देखलें पण बडगा देखला नाहीं   हातोडा-हातोडयाचा घाव पडला म्हणजे कांचेचा चुरा होतो पण हिरा ऐरणींत शिरतो   गुलाबाला वास, पण कांटे शरीरास   एक आग झाला तर दुसर्‍यानें पाणी व्हावें   धनी नाहीं मेरे आणि शेत भरलें बेरें   माणूस फिरलें तर फिरलें पण घराचें वासेहि फिरले   मन पादशाही पण दैव गांडू   सुकुमार बिबी आणि चाबका जोगी, चाबुक तुटला पण वळ नाहीं उठला   आमचे घरी येऊं नका, आपले घरी जेऊं नका, उपाशी पण राहूं नका   तळें पाहून रेडयाला सोडूं नये, महारवाडा पाहून महाराला सोडूं नये   माम्या मावशा आहे पण आईची सर कोणा नये   सर्व भेटावें पण लंगोटीयार भेटूं नये   प्राणावर आलें होतें पण शेपटावर-बोटावर निभावलें गेलें   दरबारीं आपला हितकर, तो पैशाचा चाकर   दमडीचा चाकर, लाखांचा बेकार   आपलें जावें, आपण चोर व्हावें   जो निगुर्‍या त्‍याचें तोंड सकाळी पाहूं नये   घी गेलें पण ठामणें तर राहिलें   एकाच हाताचीं बोटें, पण सारीं सारखीं नसतात   सारा गांव शेती आणि कण नये हातीं   हाताचा हताळ पुरवतो पण तोंडाळ पुरवत नाहीं   जे माणस एकलो पण सांचो हशे, तेना पक्षमा परमेश्र्वर छेज   पोर आणि ढोर दुसर्‍यावर विसंबूं नये   दोहों सशांचे लागतां पाठीं, एकहि नये हातीं   मनाची नाहीं, पण जनाची तरी ठेवावी   सगळ्याचा वायदा चालतो पण पोटाचा वायदा चालत नाहीं   आहे रतन, पण पाहिजे जतन   पवळ्याजवळ (शेजारीं) ढवळा बांधला वाण नाहीं पण गुण लागला   कांही नसो पण दादला पाटील असो   सोनें उत्तम पण कान खातें   उंदड झाला कहर, तरी सोडूं नये शहर   तणा घराचानें उज्‍जानें खेळ नये   वेळ आली पण काळ नाहीं आला